Prawie każdy tablet, aparat cyfrowy czy komórka posiadają slot na kartę pamięci, na których można zapisywać dane lub instalować oprogramowanie. Wyjątkiem są tutaj iPhone’y lub niektóre smartfony Samsunga, w przypadku których użytkownik musi się zadowolić wbudowaną pamięcią i rozszerzanie pamięci telefonu przez dodanie karty pamięci jest niemożliwe.
Najpopularniejszymi formatami kart pamięci używanymi w urządzeniach przenośnych są SD (Secure Digital) i CompactFlash. Karty SD są wykorzystywane niemal wszędzie, czyli w smartfonach, tabletach, kamerach i wielu innych sprzętach. Wszędzie tam, gdzie wymagana jest karta pamięci, można spodziewać się slotu na SD lub microSD. Na drugim biegunie mamy karty pamięci CompactFlash, których używa się praktycznie tylko w półprofesjonalnych i profesjonalnych lustrzankach. Są zauważalnie większe i droższe. Powoli zaczynają być też wypierane przez karty SD.
Secure Digital Standard (SD) powstał w 2000 roku. Pierwsze karty miały pojemność zaledwie 2 GB, ponieważ stosowano w nich system plików FAT. Gdy wprowadzono wersję 2.0 z systemem plików FAT32 pojemność kart SD zwiększyła się do 32 GB. Ulepszone karty pamięci otrzymały nazwę SDHC (Secure Digital High Capacity). Ze względu na coraz większe wymagania sprzętowe np. obrazy 4K oraz HD 32 GB to za mało. Dlatego od jakiegoś czasu dostępne są karty SDXC (Secure Digital Extended Capacity), które mogą mieć pojemność nawet do 2 TB za sprawą systemu plików exFAT. Standardy są ze sobą częściowo kompatybilne. W praktyce oznacza to, że czytnik przystosowany do SDXC poradzi sobie z obsługą SDHC i SD. Jednak nie działa to odwrotnie i starszy czytnik kart pamięci lub aparat, przystosowany do wersji SD, nie obsłuży kart nowszych standardów.
Kupując kartę spotkamy się jeszcze z kilkoma innymi tajemniczymi oznaczeniami (np. Class 10, U 1 etc.), które przeciętnemu użytkownikowi niewiele mówią. W kartach pamięci SD używa się kilku oznaczeń do określania prędkości minimalnych zapisu. Początkowo używało się czterech klas: Class 2, Class 4, Class 6 i Class 10. Każda oznacza kolejno 2, 4, 6 i 10 MB/s transferu minimalnego. Z czasem i to przestało wystarczać, więc wprowadzono magistralę UHS i oznaczanie U1 i U3. Pierwsze oznacza prędkość co najmniej 10 MB/s, a U3 to już 30 MB/s transferu minimalnego. Po wprowadzeniu standardu SD 5.0 pojawiły się kolejne oznaczenia: V6, V10, V30, V60 oraz V90. Litera „V” oznacza video, a klasy te powstały z myślą o filmowcach. Kolejne liczby mówią nam o minimalnej prędkości zapisu w MB/s, czyli V90 to aż 90 MB/s. Może nam się wydawać, że V10 to dokładnie to samo, co Class 10 lub U1, ale w praktyce klasa to określa prędkość minimalną dla zupełnie innej sytuacji. Co innego zapisywać zdjęcia, nawet seryjne, a co innego nagrywać film w wysokiej rozdzielczości. Dlatego oznaczeń nie należy traktować na równi.
Karty Compact Flash (CF) są używane w profesjonalnych i półprofesjonalnych lustrzankach cyfrowych. Niektóre lustrzanki obsługują jednocześnie karty SD i CF. W przypadku kart pamięci CompactFlash nie występuje problem różnych standardów i pojemności. Standard CF obowiązuje od 1994 roku i od tamtego czasu praktycznie się nie zmienił. Powszechnie dostępne karty pamięci CF osiągają w tym momencie 256 GB pojemności, ale bez problemu kupimy nawet modele z 1 GB. Wszystko zależy od naszych wymagań. Nie da się jednoznacznie określić na ile zdjęć lub minut filmu wystarczy dana karta pamięci. Zależy to od wielu czynników, jak chociażby fotografowana scena, aparat czy też rozdzielczość matrycy. Można jednak przyjąć pewne wartości uśrednione. Dla zdjęć JPG w rozdzielczości 10 Mpix przyjmuje się, że na kartach pamięci zmieści się:
750-800 zdjęć - 2 GB
1500-1600 zdjęć - 4 GB
3000-3100 zdjęć - 8 GB
6100-6200 zdjęć - 16 GB
12300-12400 zdjęć - 32 GB
Przy zakupie karty CF trzeba zwrócić uwagę czy aparat obsługuje karty Typu I czy Typu II (najczęściej obu), które różnią się grubością (3,3 mm wobec 5 mm).
